lasek Buloński

siedział na ławeczce popijając świeżo zakupioną kawę i czytał jakąś książkę, trochę marzł, szkoda że nie wziął szalika.

tak, bo to już jesień. to się jeszcze rozchoruje! zważając na to, że madison była nowa w tym mieście to nie znała jeszcze okolicy. więc spacerowała ' na ślepo'. własnie się zorientowała, że nie wie w którą stronę ma iść żeby dojść do domu. biedna. ;c usiadła na ławce i próbowała sobie przypomnieć drogę, którą tu przyszła.

zerknął na nią znad swojej ksiązki i kawy też, która swoją drogą parowała mu na okulary więc odsunął ją trochę dalej, bo głupio chodzic z zaparowanymi okularami. biedny leon chyba musi się przerzucic na soczewki, ale za bardzo się przyzwyczaił już do swoich kochanych dużych okularów. odchrząknął, nie wiem czemu, może lubił rude. - hm - zauważył tylko, uśmiechając się trochę nieśmiało i nic więcej nie dodał, bo narpawdę był nieśmiały ;d

i pewnie nawet uroczo wyglądał w tych okularkach <33 odwróciła głowe w jego stronę. no tak szczerze to go wcześniej nie zobaczyła. co pewnie było dosyć dziwne. ale nawet sie ucieszyła, że ktoś w tym parku jest. wstała ze swojej ławki i dosiadła się do niego bez pytania czy moze. - wiesz jak moge dojść do miejsca o nazwie: Montparnasse? - zapytała tak śmiesznie. to znaczy dziwne zdanie zbudowała, no ale sens jest dobry. xd

no pewnie ze uroczo.
-ohmm... - zamyslil sie, usilujac sobie uswiadomic gdzie on jest w ogole, bo na dobra sprawe to sie zaczytal i stracil w ogole pojecie o swiecie itd. - montparnasse... to gdzies.. hmm.. musisz wziac metro.. - troche sie jakal, bo naprawde czul sie glupio jako paryzanin juz od trzech lat ze nie wie takich rzeczy! - cholera. wybacz. nie wiem teraz, naprawde.

uśmiechneła się delikatnie. - teraz? - śmiesznie to zabrzmiało. jakby nacodzien wiedział, ale dzisiaj akurat nie. xd albo teraz akurat nie. - dobra poradze sobie jakoś - nie była tego taka pewna, ale zawsze są jacyś ludzie, którzy jej pomogą.

- tak, teraz, to znaczy hm... szczerze mowiac nie wiem nawet gdzie ja teraz jestem - zamknal swoja ksiazke, bo nie wypada juz czytac teraz i oblizal usta- rozmawialem przez telefon i zobaczylem park to wszedlem, nie smiej sie ze mnie. i powodzenia i w ogole. jestem leon.

chciała się roześmiać. naprawde. ale kiedy jej powiedział, ze ma tego nie robić to się powstrzymała. ale nadal się uśiechała. tylko teraz szczerzej niż przed momentem. - madison - przedstawiła się też. - myslę, że ja też nie wiem gdzie jestem. jestem w tym mieście od wczoraj, więc raczej mam prawo nie znać okolicy.

-tak myslalem ze nie jestes stad! to znaczy wiesz, nie traktuj tego obrazliwie, po prostu masz obcy akcent. skad jestes? - zapytal, zaciekawiony, zaintrygowany, zainteresowany, itd itd itd. - masz fajne wlosy - zauwazyl tez, taki fetysz ;d

odruchowo przejechała reką po swoich długich, rudych włosach, które wprost uwielbiała! była zdania, ze brunetki i blondynki sa popularne. za to rudych jest statystycznie mało! - ja z chicago. - za bardzo nie wiem gdzie sie akcja tutaj rozgrywa, ale mniejsza. xd

w paryzu xd - o, daleko - zmruzyl oczy, mierzwiac swoje wlosy tez, bo grzywe zawiewalo mu w oczy. - co robisz w paryzu, hm? to znaczy wieesz, wybacz jezeli jestem zbyt ciekawski czy cos.

- daleko - potwierdziła. skoro patryż to rzeczywiście ma inny akcent. taki amerykański. tak nawiasem mówiąc: uwielbiam akcet amerykański <333 wzruszyła tylko ramionami. - żadna tajemnica. - nadal się uśmiechała. - uciekłam przed zbyt natarczywą rodziną. - tzn. nie uciekłą w sensie, ze oni teraz nie wiedza gdzie ona jest. po prostu... zmieniła miejsce zamieszkania. xd ot co.

ja najbardziej lubie australijski <3 - brzmi groznie - pokiwal glowa z namyslem - moge dociekac czy wole nie? ;d - zapytal, bo gdyby na przyklad miala mu zdradzic jakies mrozace krew w zylach sekrety rodzinne to chyba by spasowal. uniosl brew!

- mozesz dociekać. - roześmiała się. no cóż. dla niej to zabrzmiało śmiesznie. a miała się nie śmiać! - moja rodzina jest... jakby to powiedzieć. - zastanowiła się chwilą. - nadopiekuńcza i zbyt ułożona jak dla mnie. po prostu znudziło mi się bycie cały czas grzeczną dziewczynką. ot cała tajemnica.

-myslalem ze raczej cos w stylu 'moj ojciec okazal sie morderca' - rozesmial sie. mial nadzieje, ze maddy sie nie obrazi ;d ludzie bywaja wrazliwi. - ale dobrze, ze to tylko tyle. chyba dobrze, nie? moi rodzice tez sa opiekunczy i tez ich zostawilem, na dobra sprawe.

- witaj w klubie - powiedziała tylko. ona nie lubiła jak się ktoś o nią za bardzo troszczył. oczywiście, miłe to było. ale ile można... - więc. od dawna mieszkasz w Paryżu?

powiedzial zgodnie z prawda ze kilka lat i musimy isc, wiec zostawil jej numer.

to pewnie ona tez mu dała numer! żeby nie było. no i pewnie znikneła gdzieś za rogiem w poszukiwaniu osoby, która by jej pomogłą dotrzeć do domu.