Tesco

angie krecila sie troche po tesco w poszukiwaniu czegos do jedzenia, bo lodowka byla zupelnie pusta, to znaczy lodowka jej brata, bo tymczasowo u niego pomieszkiwala, bo cos tam;p

william przyszedł po fajki, bo on w zasadzie żywił się głównie fajkami. jeśli to w ogóle można nazwać żywieniem się. chciało mu się spać, bo całą noc grał w simsy trójke, a rano jakas znajoma wyciagnela go do luwru, bo podnieta paryzem i bedzie wstawiac potem milion zdjec na nk, hehheheh (i pewnie jeszcze potem z lloret de mar). w kazdym razie puknal niechcacy angie swoim koszykiem, wytracajac jej z reki opakowanie kawy.
- ohm, przepraszam - wymruczal pod nosem, schylajac sie po owe opakowanie kawy.

- nic sie nie stalo. wszyscy mnie zawsze potracaja, juz sie przyzwyczailam. - powiedziala z ironia w glosie i usmiechnela sie rowniez ironicznie. miala pms czy cos, bo od rana chodzila wsciekla jak osa i wyzywala sie na wszystkich i wszystkim, prawie wyrzucila komputer przez okno, kiedy na chwile padl jej internet, takze lepiej niech william ucieka, bo jeszcze tego pozaluje!

william oddał jej kawę, bo jemu była niepotrzebna, miał duży zapas kawy w domu i pokiwał głową. przez chwilę zastanawiał się czy angie ma włosy farbowane czy naturalne, bo to był naprawdę piękny odcień rudego, ale stwierdził, że skoro jest taka niesympatyczna, to pewnie mu nie odpowie.
- oh, no tak. przepraszam jeszcze raz i nie naruszam już więcej twojej przestrzeni - mruknął pod nosem i zaczął rozglądać się za jakąś herbatką, bo herbaty były w pobliżu, a chętnie by jakąś wypił.

- ależ dziękuję ci mój wybawco, jesteś taki wspaniały, że zrobisz to dla mnie! - uśmiechnęła się już odrobinkę mniej złośliwie niż wcześniej, ale to tylko dlatego, że ta cała sytuacja zaczynała ją troszeczkę bawić. ale tylko troszeczkę, nie myśl sobie, że jest jakąś kretynką, która chichra się jak głupia ze wszystkiego. co to, to nie.

aaaa on poszedl bo teraz ide serio spac, bo mnie zmulilo, mzoe uda mi sie zasnac, papapapap

właśnie wyszedł z tesco z ekologiczną torbą z berszki, która wyglądała jak magnetofon, podobają mi się. zapragnął bowiem spłodzić dziś na obiad spaghetti. tak, potrafił gotować. był jednym z nielicznych przedstawicieli płci brzydkiej, który posiadł taką skomplikowaną zdolność. co z tego,że przeważnie kulinarne programy prowadzą mężczyźni. był jednym z niewielu i lubił się takim mianem określać! szedł więc krokiem raczej spacerowym wzdłuż ulicy, ale po chodniku, nie samym środkiem jezdni, bo nie miał myśli samobójczych jak ed westwick w californication.

- leeeo! - powiedziała zza jego pleców, bo rozpoznała jakimś cudem jego czuprynkę, bardzo starała sie zapamiętywać ludzi poznawanych na uczelni, bo znała ich tak mało jak do tej pory, że starała sie każdą znajmość dobrze traktować, ju noł. dogoniła go, co było ciężkie w sumie, jesli mówimy tu o dziewięciocentymetrowych, niewygodnych szpilkach, ale tylko te pasowały jej do spódniczki i nie wiem, dlaczego. - cześć - uśmiechnęła sie szeroko, błyskając swoimi białymi zębami.

dziewiątki nie są jeszcze takie złe w sumie :p. pobiegnij na dwunastkach
-hm, cześć.. pearl - odpowiedział uśmiechem bardziej z dumy jaką poczuł, kiedy dopasował imię do jej twarzy. pewnie znał tysiąc razy więcej osób na uczelni i jak to często bywa miał problem z zapamiętywaniem kto jest kim, z kim i tak dalej. nie wynikało to jednak z jakiejś złośliwości, raczej roztargnienia, bo na dobrą sprawę leo to dobry chłopak - co tu robisz?