Place de la Concorde

-okej - i pojechali

siedziała na jednej z pobliskich ławeczek popijając latte karmelowe, dostępne w jej ulubionej kawiarni koło domu. obserwowała ludzi przechodzących obok niej i oddychała świeżym powietrzem, którego ostatnio miała mało. ogólnie była dziś w dobrym nastroju, a więc do niektórych przechodniów nawet się uśmiechała.

brak tlenu przyprowadził ją tutaj. szła lekko chwiejnym krokiem ale nie była pijana...ogólnie nie często widywano ją pijaną. teraz szła i nawet uśmiechała się. słońce lekko przygrzewało, lubiła ciepło prawie tak samo jak latte.

wśród tłumu turystów walczących z upałem, próbujących przedrzeć się przez plac zauważyła crystal, którą znała z...? no cóż, skądś tam się znały. -crystal!-krzyknęła podnosząc rękę, by ją zauważyła. uśmiechnęła się spijając piankę ze swojej kawy.

usłyszała jak ktoś krzyczy jej imię. odwróciła się i się zaszokwała...to była cinnamon - hej cin! - krzyknęła do niej i nawet poszła w jej kierunku tym swym chwiejnym krokiem. przepchnęła sie jakoś przez tłum turystów i usiadła obok niej - jak ja cię dawno nie widziałam. - wyszczerzyła ząbki - opowiadaj co u ciebie.

uśmiechnęła się wzruszając ramionami.
-po staremu. wyprowadziłam się od brata i oto jestem!-zaśmiała się szukając po kieszeniach kardiganu paczki papierosów, oczywiście bezskutecznie. -hm, a co u ciebie?
sori za zapłon, mama chciała czegoś poszukać.

-uniezależniłam się od ojca i przeprowadziłam do paryża- uśmiechnęła się - wreszcie czuję, że mogę żyć - zasmiała się - czyżbyś szuakała papierosów - zapytała i wyciągnęła z kieszeni paczkę jakiśtam.
nasze mamy kochane są

-hm, dzięki-powiedziała biorąc jednego i zapalając go swoją mega, pewnie z wygrawerowanymi inicjałami zapalniczką, -to jest dopiero życie, nie?-powiedziała zaciągając się i spoglądając na pogodne niebo. jakiś turysta kopnął ją w kostkę i zmroziła go swoim spojrzeniem wywracając oczami.

-o tak- oparła się na oparciu ławki i wyciągnęła nogi, bo tak jest wygodnie - właściwie to ile myśmy się nie widziały? - jej głos rozproszył ciszę- rok, a może więcej? - spojrzała w niebo i na chmury, które wolno sunęły po niebie - jakoś tak spokojnie w tym paryżu

zaśmiała się stukając obcasem w chodnik.
-spokojnie, ale tylko w godzinach popołudniowych. rano można mieć trudność z przejściem tego placu.-skinęła głową. -a nie widziałyśmy się chyba z półtora roku. tak, półtora.-pokiwała głową spoglądając na crystal.

- ależ to długo, - zdziwiła się i pokiwała z niedowierzenia głową - nie sądziłam, że się dziś spotkamy, a już napewno nie tu -usiadła tak jakoś normalniej - czy to nie dziwne, że życie jest takie zaskakujące? - zaśmiała się - oj jaka ja się zrobiłam dziwna, zupełnie bez poczucia humoru i bez przerwy gadam o życiu...cin czy ty coś studiujesz?